Отсуството на оригинални историски извори секако е една од причините поради кои постојат спорови за „ликот и делото“ на т.н. антички Македонци. Претставата за Александар III (посмртно наречен: Трети, Велики и Македонски) е градена врз основа на записи од автори кои живееле два-три века по неговата смрт и врз основа на археолошки наоди кои сведочат за неговиот поход „до крајот на светот“.
Пред Александар III Велики „античките Македонци“ имале уште двајца свои „кралеви“ кои се наречени Македонски, а после него уште три, значи, вкупно имаме шест крала наречени Александар Македонски, откои првиот станал познат по тоа што своевремено бил наречен Филелен (некој кој ги сака Елините, т.е. гркоман). Нема вест од минатото која соопштува дека Александар III Велики сакал официјално да го титулираат Македонски. Се прогласил за шах на Персија, за фараон на Египет, ама никогаш официјално не се титулирал Македонски (а уште од детството бил нарекуван „македонски крал“ од луѓето кои неговиот татко го нарекувале Македонски). Се тврди дека деноноќно се измачувал со прашањето колку искрено му се восхитуваат Елините како „хегемон (обединител) на Елините“ (за каков бил своевремено прогласен додека владеал).
Филеленството (или гркоманството) е својствено и за „цела дузина“ античко-македонски кралеви. Но, нивното филенство се сведувало на восхитување и восприемање на елинската култура, т.е. на „грчење“ (погрчувње) кажано со терминологијата од 19 век. Кај Александар III Македонски филенеството има друга „димензија“ во неговото „CV“ (работна биографија). Александар станал Велики (фараон на Египет, шах на Персија) затоа што успешно ја спровел данајската (грчката) надворешна политика (победа над Персија) која била тактички и стратешки смислена од татко му Филип II Maкедонски. Со воената победа над Персија (тогашната велесила која заради тогашната светска доминација била во „ривалство“ со елинските градови држави) Александар не ја завршува оваа данајска надворешна политика. Воената сила со која располагал му овозможила да направи опит данајскиот јазик (т.е. грчкиот јазик) да им го наметне дури и на Евреите (кои создале своја писменост илјада години пред Елините). Среде современите Македонци често пати се говори колку пати се спомнуваат именките Македонија и Македеонец во „Библијата“, т.е. во „Новиот Завет“, но се премолчува за Елините од Ерусалим за кои се говори во „Новиот Завет“ (тие Елини не биле вистински Елини, туку потомци на Евреи кои во времето на „великанот“ го усвоиле грчкиот јазик како сопствен). Во новозаветната книжнина се говори и за Евреи во Солун, а тие Евреи всушност се потомци на елинизираните Евреи кои се населиле таму во времето на Александар Велики.
Значи, кога говориме за „цивилизаторската улога на Александар“,треба да ги имаме на ум две работи: прво - неговите амбиции да ги тера потчинитетите да се погрчуваат и второ - откако сфатил дека „тоа не му оди од рака“ неговата „цивилизаторска ролја“ се сведува на амбиција да наметне нов свтоглед кој во суштина е божемен космополитски светоглед. Велам божемен космополитски светоглед затоа што тој мироглед на „најпознатиот освојувач“ трабало да му послужи како „опиум за народот“, т.е. како инспирација и мотивација на „широките народни маси“ да му се придружат кон неговите мегаломански „освојувачки (авантуристички-пљачкашки) походи“.
Мегаломанството (алчната ненанситност да се изгледа голем, величествен - велик) е основата на неговата личност. Мегаломанствотое е присутно во сето тоа што му причинувало задовослтво: освојувањето, пиењето вино, сексот.
Неспорно е дека Александар Велики бил „геј“ - „примач“, многу сакал да го јаваат јавно и особено кога бил пијан сакал јавно реденка да му праваат - така пишува Плутарх (најраниот автор кој ни соопштува вести за овој „великан“).
Мегаломан бил и во пиењето вино. Пијанството му било ужасно, колку повеќе станувал славен и моќен, толку повеќе станувал агресивен и така пијан од „чиста забава“ (која некогаш ја објаснувал како „казнено воспитно-поправна мерка“) заповедал да се опожаруваат градови и села.Прироманските забави на мегаломанот „великан“ не биле одобрувани и од неговите војници и генерали, кои откако совршено ќе го ограбеле домицинолното население не гледале причина да им ги опожарат и домовите.
Изворот на неговата агресивност и насладата во садизмот не произлегувале од пиењето виното наместо вода. Тој мегаломан сакал ем да се плашат од него, ем да го сакаат (т.е. да биде бог), па затоа на почетокот на својата „освојувачка кариера“ решил сосема да уништи еден народ - Трибалите (живееле во Трибалија, територијата која го опфаќала и денешно Скопје). „Великанот“ геноцидот над Трибалите го извршува молскавично, а „остатоците“ од Трибали кои пребегале на територијата на денешна Бугарија продолжил да ги прогонува до нивното целосно уништување (после геноцидот врз Трибалите, денешните скопски простори се населени од Дарданците, а некогашно Скопје станува метропола на Јужна Дарданија, - аспирација која денес повторно се јавува со т.н. „големо Косово“, т.е. „Дарданија“).
И најсетна, да проговориме и за демографската штета што ја направил мегаломанот „велики“ врз сопствениот народ со „совојот“ авантуристички и пљачкашки поход (ако сакате тоа наречете го „освојувачки поход“, немам ништо против).
Зелената линија и зелените точки на картата ја означуваат северната граница на етничкта територија на античките Mакедонци во 3-4 век п.н.е.
Древната македонска држава постоела само пет века (640 - 168 г. пр. н. е.). Согласно напишаното во тритомната “Историја на македонскиот народ” (Скопје 1969), нејзината историјата од времето кога го достигнала врвот на својата моќ до нејзиното паѓање под римска власт се сведува на следното:
Александар Велики стекнал светска слава, но поради „неговата цивилизаторска улога“ и „неговиот освојувачки поход“ значително се намалила популацијата на античките Македонци. Државата на античките Македонци краткотрајно блеснала „до крајот на светот”, а хеленската култура за подолготрајно се раширила на Исток.
После „трагичната смрт на Александар” (умрел млад, на 33 г. возраст, отруен), неговите војсководители („наследниците”) цели 20 години меѓу себе се убивале за да си приграбат за себе колку што можат што поголеми области од огромното царство.
Потоа Галите ги одвлекле античките Македонци во ропство. Античка Македонија речиси опустела. Грците и Траките масовно мигрирале во античка Македонија, а земјата на античкиите Македонци сеуште била пуста. Затоа некои од владетелите на античките Македонци за да го задржат нивното парче земја под македонска власт требало да доселуваат Траки и Грци. Згора на тоа, многу години пред пропаста на античката македонска државата, нејзината политичка елита и земјата силно се елинизирале.
Откако античка Македонија била поробена од Рим римските владетели доселувале италски колнисти, а во доцната антика во Македонија се населиле една низа варварски племиња. И најсетне, античките Македонци покрај доселените Грци, Траки, Илири, италски колонисти и една дузина варварски племиња на прагот од новата ера, станале елинизирано и латинизирано малцинство на некогашната сопствена етничка територија. Скапоцени човечки загуби античките Македонци имале во средината на трети век од опостушувачките походи на Готи и Макромани во сојуз со Борани, Бургунди и Сарамати, кои правеле опостошувачки походи во Тракија и Македонија. Нешто покасно Хуните на Атила наречен „бич божји“ истотака ја опостушуваат Македонија. Таа буквално е сардисана многу векови пред „словенската колонизација“ на Балканот, т.е. пред нападите на Словени, Бугари, Авари (во друг текст ќе ги рагледаме прашањата за тоа колку современите Македонци се потомци на древните - античките Македонци и за тоа дали еленизираните и латинизираните античките Македонци успеале да ги македонизираат Словените, т.е. дали античките Македонци им дале име, територија и традиција на современите Македонци).
Од аспект на современите возвишени вредности да го кажам резимето за „ликот и делото“ на „великнот“, т.е. „мегаломанот“ Александар. 1.Како „војсководител - освојувач“ Александар III Македонски на сопствениот народ му нанел поголема демографска, економска и културна штета отколку Адолф Хитлер на Германците.
2.Ако „најпознатиот освојувач на светот“ беше наш современик, секако ќе завршеше во Нирберг или Хаг, ќе му се судеше за геноцид не само врз Трибалите туку и врз други народи.
3.Како љубител на виното, секако порди алкохолизам од неговите најблиски или од „социјалното“ ќе беше пратен на лечење во Бардовци или во Негорци.
4.Како геј, ако не емигрираше во Холандија, секако ќе беше еден од лидерите на македонската геј асоцијација и сега секако ќе се плашеше да направи геј-клуб во Скопје.
Неспорно е дека митот за Александар Велики е изграден врз искривена престава за реалниот лик на овој мегаломан. Ако тоа е така, тогаш зошто во РМ да имаме булавари и улици наречени според овој мегаломан, зошто скопскиот аеродром да се вика „Александар Велики“ (Airport Alexander The Great), a не Александар Македонски, притоа задржувајки ја старата меѓународна ознака („Аеродром Скопје“)? Зошто Советот на општина Центар (секако и градоначалничката Виолета Аларова) донел одлука да гради споменик на Ацо Мегаломанот?
Дали зариди мистификацијата дека во 19-ти и 20-ти идентификацијата со т.н. антички Македонци одиграла една од клучните ролји за етнодиференцијацијата на современите Македонци од соседните народи, или поради тоа што митот за еден од шестмината Александар Македонски на голем дел од современите Македонци им делува како мелем за македонистичкиот комплекс на помала вредност, независно од тоа што на овој „домашен лек“ учените дома и во странство му се потсмеваат?
Нема коментари:
Објави коментар